Նորից ասում եմ եստողեր ասված,
Տողեր, որոչ հինեն, ոչէլ մոռացված:
Պարզապես դրանք վաղուց չէիասել,
Իբրև իրական իմ առաջ տեսել:
Ասում եմկրկին եսկորցրել եմքեզ,
Ասում եմհանգիստու հանդարտ այնպես,
Կարծես դրան էր սպասում իմ հոգին,
Որ նորից կորցնի նորգտած մեկին:
Բայց ի՞նչն է այստեղ պատճառը, խնդիր,
Թե կարո՞ղ ես մարդ` լուծումը գտի'ր:
Այս հարցը շատ պարզ է, բարդ բաներ չկան,
Նա պետք է լինի քեզ նման այնքան,
Որ անգամմի պահդու քեզկորցնես
Ու քեզփնտրելիս դունրան գտնես:
Քո անձը ձուլես նրաանձի հետ,
Որ էլչլինի ձերմեջ անջրպետ:
Այդ պահից ի վերչես կորցնի նրան
Քո սիրտը արդեն գտավհանգրվան:
ՀՊՄՀ բանասիրականֆակուլտետի 4-րդ կուրսիուսանողուհի` ՍիրանուշՍտեփանյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий