Ընկերը

Կար մի ժամանակ, երբ ընկերս կար,

Երբ ուրախ օրեր, երբ հավերժ սեր կար,

Բայց եկավ մի օր, երբ հոգիս տխրեց,

Ու այդ վայրկյանին քո սիրտը կանգնեց…

Քո կյանքն ավարտվեց, քո սիրտը հանգեց,

Դեմքս այլայլվեց է, ու սիրտս լացեց…

Ընկերս գնաց ու չի դառնալու,

Ընկերս լռեց` էլ չի խոսելու,

Բայց ինչո՞ւ այսպես, ասա Տեր Աստված,

Ինչո՞ւ տղերքը անցան` հուշ դարձած…

Չ՞է որ ջահել էին ու կյանքով լեցուն,

Ուզում էին ապրել այս բիրտ աշխարհում:

Ուզում էին սիրել ու սիրված լինել,

Գոնե ծնողին արու թոռ թողնել…

Ռազը ու Գուգոն մեկ օր լռեցին,

Ու կյանքի վերջին օրը ապրեցին,

Դաժան վթարը Ձեզ մեզնից խլեց,

Ու կյանքը կարծես դառնությամբ լցվեց…

Անցավ մեկ տարի, անցան ամիսներ,

Ու նորից գույժեր, նորից մեծ ցավեր,

Ու նորից վթար, սա էլ Խչոն էր…

Եվս մեկ վթար` Նոր Տարվա շեմին,

Ու այս վթարը խլեց Հովոին…

Տղերքը անցան հուշեր մնացին,

Ու մեր սրտերը, տխրությամբ լցրին:

Գուցե այնտեղ էլ, անտես աշխարհում,

Միմյանց գտել են` ընկեր են տենչում…

Մի խոսք լսեցի մի օր մեծերից,

Ընկերոջ սերը բխում է սրտից,

Ընկեր ասվածը դա մի Հոգի է,

Բայց նրա տունը ուրիշ մարմինն է:

Ու հենց հիմա եմ ես դա հասկանում,

Ու լոք այդ հոգու տներն են քանդվում,

Իսկ ընկերները մեր մեջ են ապրում:

Ընկերությունը երբեք չի մեռնում…

Արման Ավետիսյան